الهي !

خانه كجا و صاحب خانه كجا ؟ طائفِ آن كجا و عارفِ اين كجا ؟ آن سفر جسماني است و اين روحاني ؛ آن براي دولتمند است و اين براي درويش ؛ آن اهل و عيال را وداع كند و اين ماسوا را ؛ آن ترك مال كند و اين ترك جان ؛ سفر آن در ماهِ مخصوص است و اين را همه‌ي ماه ، و آن را يك بار است و اين را همه‌ي عمر ؛ آن سفر آفاق كند و اين سير انفس ؛ راه آن را پايان است و اين را نهايت نبود ؛ آن مي رود كه برگردد و اين مي رود كه از او نام و نشاني نباشد ؛ آن فرش پيمايد و اين عرش ؛ آن مُحْرِم مي شود و اين مَحْرَم ؛ آن لباس احرام مي پوشد و اين از خود عاري مي شود ؛ آن لبّيك مي گويد و اين لبّيك مي شنود ؛ آن تا به مسجدالحرام رسد و اين از مسجد اقصي بگذرد ؛ آن استلام حجر كند و اين انشقاق قمر ؛ آن را كوه صفاست و اين را روح صفا ؛ سعي آن چند مرّه بين صفا و مروه است و سعي اين يك مرّه در كشور هستي ؛ آن هروله مي كند و اين پرواز ؛ آن مقام ابراهيم طلب كند و اين مُقامِ ابراهيم ؛ آن آب زمزم نوشد و اين آب حيات ؛ آن عَرَفات بيند و اين عَرَصات ؛ آن را يك روز وقوف است و اين را همه روز ؛ آن از عرفات به مشعر كوچ كند و اين از دنيا به محشر ؛ آن درك منا آرزو كند و اين ترك تمنّا را ؛ آن بهيمه قرباني كند و اين خويشتن را ؛ آن رمي جَمَرات كند و اين رجم هَمَزات ؛ آن حلق رأس كند و اين ترك سر ؛ آن را ( لا فُسوقَ و لاجِدالَ فِي الحَجّ ) است و اين را « في العمر » ؛ آن بهشت طلبد و اين بهشت آفرين ؛ لاجرم آن حاجي شود و اين ناجي ؛ خنك آن حاجي كه ناجي است !

آيت الله حسن زاده آملي